Conlanger

spitygniew

Strandlandska tungå (język strandlandzki) - język urzędowy Republiki Strandlandzkiej (premiera już wkrótce!). Należy do zachodniogiermańskich, ale bardzo wcześnie odłączył się od macierzy i zachował z niemi tylko parę podstawowych cech, jak przejście z >r itp.

Fonologja

Samogłoski (wartości w sylabach akcentowanych)
a [a] æ [æ] å [ɒ] i [ɪ] u [o] ö [œ]
á [a:] é [e:] í [i:] ó [o:] ú [u:] ö [ø:]
ou [ɑu] ei [æ]

W zgłoskach nieakcentowanych krótkie a, e i o czyta się jak szwa.

Jak doszło do takiego stanu, czyli o zmianach fonetycznych od epoki pragiermańskiej:

PG > starostrandl. (do X wieku)
o: > ou, e: > ei
au > o:, ai > e:*

Starostrandl. > średniostrandl. (XI - XV wiek)
i: > ei
æ: > e:
"ablaut i" (zmiana a > æ, o > ö, u > ü, jeśli w nast. zgłosce było i)
eu > ö
o > ɒ
e > æ;

Późnostrandl. (od XVI wieku)
ü > i, ü: > i:

Pozostałe są nieodnotowane przez pisownię, stąd owe rozbiezności:
u > o
ei > æi
ou > ɑu
______________________________
*Dyftongi ai i au skróciły się do a przed dwoma spółfłoskami, stąd dzisiaj takie robieżności jak stán - sténs z dawnego *stains - *stainis.

jasnysfinks

Tylko fonologia? Czekam na resztę

spitygniew

Reszta będzie, ale nie wczesniej niż w poniedziałek, wtedy też powinienem przedstawić wam kraj. Po prostu nie mam czasu.

Luxarus

Feles

Feles

A więc jak idą prace?

spitygniew

No już, już Smile

Ale to fajnie jak ktoś się tym tak interesuje.

Uwagi do samogłosek:

połączenia samogł.+nosówka+spirant w starostrandlandzkiem, jak we wszystkich dawnych językach giermańskich, wymawiane były jako samogł. nosowa+spirant. Około XV wieku odnosowiły się one, przekształcając się w długie samogłoski (czyli tak jak w anglofryzyjskich), np. *fimfe>fíf (pięć).
w po spółgłosce zanikło, zlewając się z następującą samogłoską w następujący sposób: wa>å, wá>ó, we>ö, wi>ü>i, np: *kwenon>kön (kobieta).
[]*j po spółgłosce następującą samogłoskę tylną na e, np. *thankjan>*thanken (myśleć, dzisiaj sanke)

_____________________________
Spółgłoski
b [b, β]
d [d, dźwięczny spirant zębowy]
f [f, v]
g [g, ɣ]
h [x, ɣ]
j [j]
k [k, g]
l [l, ɬ]
m [m]
n [n]
p [p, b]
r [r]
s [s, z]
t [t, d]
w [w]
si [ʂ, ʐ]
hi [ç, ʝ]

Dźwięczne, a w przypadku dźwięcznych zwartych szczelinowe odpowiedniki sa allofonami w pozycji interwokalicznej. L wymawia się jak <620> na końcu wyrazu i po samogłosce.

Historja ważniejszych zmian fonetycznych (chronologicznie):

j po spółgłosce zanikło w X wieku, ale przedtem zmiękczyło poprzedzającą spółgłoskę (no i zmieniło nast. samogoskę tylną, patrz wyżej). Po zwartych z powrotem przeszły one później w grupy Cj, ale miekkie spiranty zmieniły się w następujacy sposób:
-sj>ʂ
-hj>ç
-thj>ç
-jedynie f przeszło w fj.
inicjalne h zanikło, np. *khanduz>and (ręka)
zwarte po l i r przeszły w szczelinowe, *folkom>fålh(lud)
th i dh przeszły w s i z, np. *thrijiz>sri (trzy)
grupa x+zwarta w wygłosie skróciła się w samą zwartą z wydłużeniem zastępczym samogłoski, np. *akhto>át (osiem)
grupa skr przeszła w sr, np. *skrenkanan>srænka

[*]ks przeszło w xs[/list]

spitygniew

A teraz pora na grammatykę.

Zaimek

Zaimki

Zaimek osobowy

Mianownik

1.I………......wei
2.sú….........ju
3.as/asa…..sé

Celownik

1.mir………..ús
2.sur………..ir
3.mæ/me….im

Biernik

1.mi…….....ús
2.sú…….....ir(i)
3.an/asa….sé

Dopełniacz jest równy zaimkowi dzierżawczemu. W mowie potocznej czesto używa się form mianownika w miejscu biernika (w strandlandzkim rzeczownik utracił biernik całkowicie).

Etymologja powyższych form:
- as "on" pochodzi od dawnego has, z normalną utratą h-. Pochodziła ta forma najpewniej od dawnego zaimka wzkaz. na h- (jak ang. he) z końcówką -as wziętą z deklinacji rzeczownikowej na -o. "Ona" w starostrandlandzkim brzmiało ha, i forma a była przez pewien czas obecna, ale od XV spotyka się asa jako analogję do as z końcówką żeńską -a.
- mæ/me pochodzi od dawnego immæ/ime, z końcówkami wziętymi z deklinacji rzeczowników

Zaimek dzierżawczy

1. mein.....úsa
2. sein......ir
3. is/ås....sér

Ås pochodzi od hås, z końcówką wziętą z rzeczowników żeńskich.

jasnysfinks

Interesuje mnie rzeczownik i czasownik a nie zmiany fonetyczne

Luxarus

Vilén · Gość

jasnysfinks

Głoski są ważne, ależ już z jakich pragermańskich postały mało kogo obchodzi

Luxarus

Leto Atryda

Toivo

Islandzki ma [ø] i [ʏ], a nie ma [y]. Być może na jakimś etapie nie miał też [ʏ] (po y > i, a przed u > ʏ). Ale owszem, to jest trochę dziwne.