Conlanger

golem

Przeczytałem gdzieś (chyba także na tym forum), że sądzi się, iż języki fleksyjne wywodzą się od języków aglutynacyjnych (chociaż nie ma na to żadnych dowodów). W związku z tym mam parę pytań:
-co jest przyczyną teoretycznej zmiany j. aglutynacyjnego w język fleksyjny?
Czy w grę wchodzą tylko zmiany fonetyczne, czy także rozszerzenia znaczeń końcówek, ich odrzucanie, czy jeszcze coś...?
-jak to jest,że języki uralskie pozostają aglutynacyjne, mimo tysięcy lat rozwoju (proto-uralski jest datowany na 7000-4000 p.n.e, jak głosi Wikipedia)? W krótszym czasie fleksyjne języki indoeuropejskie zdołały się "uanalitycznić", a początkowo mocno analityczny język chiński wytworzył ponoć jakieś aglutynacyjne struktury...dlatego dziwi mnie tak "uparte" trwanie w ich aglutynacyjności, zwłaszcza w otoczeniu języków indoeuropejskich Smile

Toivo

Artaxes

Na przykładzie języka fińskiego lub węgierskiego można zauważyć odwrotną tendencję zmierzającą do polisyntetyzmu.

Poza tym w językach aglutynacyjnych to rdzeń posiada wpływ na formę końcówki (a nie odwrotnie, jak to się dzieje w j. fleksyjnych).

Toivo

Kwadracik

Teoretycznie język analityczny może przekształcić się bezpośrednio we fleksyjny na zasadzie gramatyzacji morfemów i, jak już wspomniał golem, rozszerzenia ich znaczenia - popatrzcie sobie np. na powtarzające się końcówki przypadków indoeuropejskich. Albo na tworzenie się w językach wtrąceń czy przysłówków. Oczywiście nie mam na to żadnych dowodów Smile

Ze znanych mi przykładów:

Analityczny > aglutynacyjny: Tok Pisin, końcówki "-pela" (ang. "fellow") i "-im" (ang. "him").
Aglutynacyjny > fleksyjny: Estoński. Nie znam się za bardzo, ale głównie zmiany fonologicznie.
Fleksyjny > analityczny: Angielski, zanik lub zlewanie przypadków, ponoć poniekąd ze względów fonologicznych, no i np. bułgarski.
Fleksyjny > aglutynacyjny: Np. angielskie "-s" liczby mnogiej, której z jednej deklinacji przyszło na wszystkie i jest używane we wszystkich nowych zapożyczeniach.

varpho

golem

Artaxes