Conlanger

Cezaryusz Gadzina

Jako obiecałem, tak i się staje. Zamieszczam pierwszy z pary dwóch conlangów (drugi jeszcze nie istnieje) które jako pierwsze mają jakieś podłoże mitologiczne, i w miarę wydumałem skąd pochodzi (w sensie pochodzenia, nie klasyfikacji genetycznej i hordy prajęzyków, to jeszcze nie moja szkoła jazdy, sozusagen). Kurs zamieszczę jak będzie co zamieszczać,bo na razie niewiele tego jest.

Jak zapewne starzy wyjadacze zauważą, lang czerpie sporo z hawajskiego, przynajmniej fonetycznie. Gramatyki hawajskiej nie znam więc się nią nie sugerowałem.

Fonetyka - ie ma się co rozpisywać: samogłoski a i u e czytane jak w polskim, o [o]. Co do spółgłosek: k, n, m jak po polsku, w [w] l jak l lub uderzeniowe r, zależnie od kaprysu, h [h]

Na uwagę zasługuje też apostrof ( ' ) oznaczający zwarcie krtaniowe.

Trochę gramatyki:
Odmiana przez osoby to chamskie doklejanie zaimka osobowego do czasownika. Np:

hana - mówić
hana'ele - ja mówię hana'enele- my (inkluzywne) mówimy
hana'eo - Ty mówisz hana'eili - my (ekskluzywne) mówimy
hana'o - on, ona mówi hana'eo'i - Wy mówicie
hana'o'eo - oni mówią

Dopełnienie bliższe tworzymy podobnie, o ile jest ono zaimkiem:

ai - kochać
ai'eo'oe - kochasz mnie
ai'ele'ui kocham Ciebie
ai'ele'io / ai'ele'ia - kocham jego/ją
ai'eo'akai - kochasz nas (nie rozróżnia się inkluzywnego i ekskluzywnego)
ai'ele'ewai - kocham Was
ai'ele'aoi - kocham ich

Pytania przez inwersję:
hana'ele - mówię => 'elehana? - czy mówię?
ai'ele'ui - kocham Cię => 'eleai'ui? czy Cię kocham?

Przeczenia przez słówko 'ika' po orzeczeniu:

hana'ele => hana'ele iko

Czasy tworzymy przez nieodmienne słowo posiłkowe przed orzeczeniem.

'Ou hana'ele (mówiłem) - Hana'ele (mówię) - 'Auan'a hane'ele (będę mówił)

Trybów jeszcze nie ma, obiecuję że się poprawię.

Język może nie wygląda imponująco, ale właściwie nic dziwnego, powstał w jeden wieczór. Z drugiej strony to odrobinę zamierzone, z racji tła mitologicznego.

Tło mitologiczne (na razie bez nazw własnych)

Otóż w moim nie do końca istniejącym jeszcze conworldzie, współistnieją sobie ludzie, oraz nazwijmy to, bogowie. Ludzie są rozlezieni po całym kontynencie, Bogowie zajmują sobie swoje jedno miejsce (coś jak mitologiczny Olimp). Ci pierwsi mają swój wypracowany przez wiele pokoleń język, który jednak z powodu swojej prostoty i nieprecyzyjności (jasne, powiecie, a my inkluzywne i ekskluzywne to co?) w sposób istoty ogranicza rozwój cywilizacyjny. Jako że Bogowie posługują się naturalnie językiem bardziej rozbudowanym, są o niebo (dobre słowo) wyżej od przeciętnych szarych zjadaczy chleba. I tu pojawia się mój lingwistyczny odpowiednik Prometeusza, który to narażając własne życie zakradł się do siedziby bogów i 'wykradł' im ich język, co by ludzie też mogli się rozwijać. Dalszego ciągu tej pasjonującej historii jeszcze nie znam, tak samo jak reakcji bogów na ten akt kradzieży. Jak mi powiedzą, to napiszę.

Ewaluujcie Very Happy

Hapana Mtu

Jedna spółgłoska zwarta - oryginalnie. Podejrzewam, że h to [h] (nie napisałeś, ale pojawia się w słowach).
I koncepcja z Prometeuszem bardzo mi się podoba - warto ją dalej rozwijać.

Kwadracik

Cezaryusz Gadzina

zastanawiam się między brakiem ścisłych reguł akcentu, a akcentem na drugą sylabę od końca w grupie nierozdzielonej zwarciem. w sensie:

'Ana kalua ia nila i 'ele waela 'o'eo
[Mian.lm] (kwiat) [dop.l.m] (siostra) [dop. l.p] (ja) (piękny) (one)
'Kwiaty moich sióstr są piękne'

H to oczywiście [h], już poprawione.

A nad mitologią popracuję, spróbuje oprawić w jakieś pseudopoetyckie ramki a potem przetłumaczę, może nawet będzie się rymować (co przy tym systemie fonologicznym nie powinno być trudne)