Conlanger

Rémy

Metamorfoza języka - starałem się go wyprowadzić z łaciny, stosując kilka zmian fonetycznych i gramatycznych, których jednak nie chce mi się tu przedstawiać ;P Najważniejsze to: połączenie rodzaju męskiego i nijakiego, wytworzenie się rodzajników, zmiana spółgłosek [k] i [g] w odp. [f] i [v] w połączeniach qu i gu, przekształcenie s między samogłoską i spółgłoską w wydłużenie samogłoski, połączenie wszystkich koniugacji w jedną...

Alfabet i fonetyka:
a) samogłoski:
[ a ] - <a, á>
[ aː ] - <â>
[ e ] - <e, é>
[ eː ] - <ê>
[ i ] - <i, í>
[ iː ] - <î>
[ ɔ ] - <o, ó>
[ ɔː ] - <ô>
[ u ] - <u, ú>
[ uː ] - <û>
[ ə ] - <ă>
[ ɛ ] - <ĕ>
[ ɨ ] - <ĭ>
[ o ] - <ŏ>
[ y ] - <ŭ>

b) spółgłoski
[ m ] - <m>
[ n ] - <n>
[ ɲ ] - <ñ>
[ p ] - < p >
[ b ] - < b >
[ t ] - <t>
[ d ] - <d>
[ k ] - <c przed a, o, u i spółgłoskami>
[ g ] - <g przed a, o, u i spółgłoskami>
[ f ] - <f>
[ v ] - <v>
[ s ] - < s >
[ z ] - <z>
[ ʃ ] - <ş>
[ ʒ ] - <j>
[ r ] - <r>
[ ʦ ] - <ţ>
[ ʧ ] - <c przed e i i>
[ ʤ ] - <g przed e i i>

c) dyftongi - czytane jak zestawienia dwóch samogłosek (<ae> = [ae]), wyjątki:
[ ja ] - <ia>
[ je ] - <ie>
[ jo ] - <io>
[ ji ] - <ii>
[ aw ] - <au>
[ ew ] - <eu>
[ ow ] - <ou>
[ iw ] - <iu>

Koniugacja:
Jak napisałem, koniugacja została jedna, a wszystkie bezokoliczniki kończą się na -re. To wymusiło wiele nieregularności (jak dotąd mogę powiedzieć, że czasowników nieregularnych nie jest wcale dużo mniej niż regularnych).

Oto wzór dla czasowników regularnych czasu teraźniejszego trybu oznajmującego:
bezokolicznik: cantre
eu cantu
tu cantei
iel, iea cante
noi cantemu
voi canteti
iei, iee cantĕ

Najważniejsze czasowniki: être (być), stare (być), facre (robić), putre (móc) itd. są oczywiscie nieregularne.
bezokolicznik: être, stare, facre, putre
eu eşu, steu, ficu, pôu
tu êţi, stei, fachi, potei
iel, iea ête, sta, fiche, pute
noi sumu, stumu, ficamu, pôumu
voi eşi, stati, facheti, puti
iei, iee sunt, strat, fac, putĕ

Deklinacja:
Zachowało się pięć deklinacji, jednak uległy one uproszczeniu i obecnie ograniczają się do dwóch przypadków: mianownika-biernika i dopełniacza-celownika.

a) deklinacja I: rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone na a
NA sing.: o vita / la vita
GD sing.: vite
NA plu.: une vite / le vite
GD plu.: vitelor

b) deklinacja II: rzeczowniki rodzaju męskiego zakończone na spółgłoskę
NA sing.: un vitor / el vitor
GD sing.: vitoi
NA plu.: uni vitoi / li vitoi
GD plu.: vitoilor

c) deklinacja III: rzeczowniki rodzaju męskiego zakończone na u
NA sing.: un portu / el portu
GD sing.: porte
NA plu.: porti
GD plu.: portilor

d) deklinacja IV: rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone na s
NA sing.: o lexis / la lexis
GD sing.: lexii
NA plu.: une lexie / le lexie
GD plu: lexielor

e) deklinacja V: rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone na e
NA sing.: o cetate / la cetate
GD sing.: cetati
NA plu.: une cetatele / le cetatele
GD plu.: cetatelilor

Od deklinacji nie ma żadnych wyjątków. Wyrazy zapożyczone z innych języków zwykle przyporządkowywane są do II lub V deklinacji.

Nowa nazwa języka to linva negrumontană. Nazwy państwa czarnogórskiego: Montenegru i Republica Negrumontană nie uległy zmianie.