Conlanger

Toivo

Kolejna seria zmian w Verenyel. Zapewne posypią się na mnie gromy, bo wywalam wiele rzeczy ciekawych i oryginalnych, ale niestety - estetyka ważniejsza niż oryginalność. Ogólnie, język jest bazowany na językach europejskich - a dokładniej indoeuropejskich i uralskich. Z uralskich najwięcej inspiracji czerpałem z fińskiego i prauralskiego, z węgierskiego pochodzi sporo słownictwa. Z indoeuropejskich największy wpływ miała łacina i szwedzki.

A oto lista zmian:

1. Zmiana w fonologii, ale raczej kosmetyczna. Powitajmy nowy fonem - samogłoskę /ɛ/, zapisywaną "ae".

2. Usunąłem liczbę podwójną. Prawdopodobnie zostawię ją tylko w przypadku nielicznych rzeczowników, które zazwyczaj występują parami (np. oczy, ręce, kochankowie itp.).

3. Zmiany w systemie rzeczowników - rewolucyjne. Usunąłem system ergatywny. Wprowadziłem więcej przypadków, bo obecny system mi nie pasował, jak się do niego bardziej szczegółowo zabrałem. Obecnie mamy 9 przypadków: Nominativ, Genitiv, Dativ, Akkusativ, Essiv, Lativ, Locativ, Ablativ, Vocativ. Jest to połączenie systemu indoeuropejskiego (pierwsze 4, wołacz) z uralskim (trójka miejscowników).

Jednak tak zupełnie się tej ergatywności nie pozbyłem. Zamierzam wprowadzić konstrukcję podobną jak w szwedzkim:
Hon skrev en bok. - Ona napisała książkę.
Boken skrevs av henne. - coś w stylu "Książkę napisano przez nią."
W drugim zdaniu zwraca uwagę konstrukcja - mamy przedmiot czynności w mianowniku, potem czasownik w formie "pasywnej" (z końcówką -s), av (coś w stylu "od", "z") + wykonawca. W szwedzkim istnieje poza tym również "normalna" strona bierna: Boken blev skrivit av henne.

Zamierzam to przenieść do Verenyel. Wersja robocza:
Éile cirjan cirdie. - Ona (Nom.) książka (Akk.) (na)pisała.
Éilia cirja cirnuja. - Ona (Abl.) książka (Nom.) napisana.
Oba zdania są poprawne, ale pierwsze zwraca uwagę na czynność, a drugie na jej skutki. Co sądzicie o użyciu tutaj Ablativu? (sugerowałem się szwedzkim "av")

Następnie, w szwedzkim mamy czasowniki, które występują tylko w formie pasywnej, np. ändas (oddychać), kräkas (wymiotować) itp. W Verenyel zamierzam wprowadzić dużo więcej czasowników tego typu, np. większość związana ze zmysłami (widzieć, słyszeć, czuć itp.), co będzie tworzyło namiastkę ergatywności.

4. Akcent toniczny - pochodzi z iloczasu we wcześniejszym stadium języka. Mamy dwa akcenty: akutowy i grawisowy (jak w szwedzkim).

Drobne przypomnienie fonotaktyki: w Verenyel postać sylaby, to (C)V(C). Krótka samogłoska ma 1 morę, długa lub dyftong 2, spółgłoska w kodzie 1. Sylaba może mieć 1 lub 2 mory, akcentowana musi mieć 2. Na podstawie tego ustala się, czy samogłoska jest długa, czy nie (jest długa, jeśli jest w akcentowanej sylabie otwartej).

We wcześniejszym stadium języka było inaczej. Akcentowana sylaba mogła mieć zarówno 1 jak i 2 mory. Ponadto spółgłoska w kodzie liczyła się za morę tylko wtedy, gdy była geminowana, czyli następna sylaba rozpoczynała się tą samą spółgłoską. To rozróżnienie przekształciło się później w pitch accent - sylaby lekkie otrzymały akcent akutowy, a ciężkie - grawisowy. Podsumowując, akcent grawisowy występuje wtedy, gdy akcentowany jest dyftong, samogłoska, która poprzednio była długa, albo po której występuje geminowana spółgłoska. W przeciwnym wypadku mamy akcent akutowy.

Parę przykładów:
lume > lú:me
a:lto > àlde
tulla > tùlla (geminacja)
tulen > tú:len
hue:se > huè:se
laiva > làiva

Akcent oznacza się w ortografii wtedy, kiedy jest inny, niż domyślny. Domyślnie mamy akcent grawisowy dla dyftongów i przed geminowanymi spółgłoskami oraz akutowy dla pozostałych. Od rozwoju tego akcentu upłynęło trochę czasu, więc w niektórych słowach mogły zajść zmiany już po jego wprowadzeniu i mamy np. akcent akutowy na dyftongu, albo przed geminowaną spółgłoską. Rzadkie, ale może się zdarzyć.

Podobnie jak w szwedzkim, tony są wyraźnie artykułowane tylko w słowach akcentowanych w zdaniu, więc bez obawy, nie brzmi to jak chiński.

Ale naprzynudzałem, komu się to będzie chciało czytać...

pittmirg

Kwadracik

Toivo