Conlanger

Vilén · Gość

Może zacznę od tego, że dzisiaj na egzaminie wpadł mi do głowy pomysł na pewien język, Ten język nazywa się onegski, czyli onegskoi ezeik, i jest w zasadzie podobny do tzw. fikcyjnej grupy północnosłowiańskiej. W zasadzie opierałem go na innym języku sztucznym, starej naszczyźnie (tzn.sprzed tego, jak Jan Havliš zepsuł język, za bardzo go finlandyzując), a także dialekcie staronowogrodzkim języka słowiańskiego.

Od innych języków słowiańskich wyróżnia go parę oryginalnych cech:

- najważniejszą i najciekawszą z nich jest to, że nie występuje tutaj ani drugia, ani trzecia palatalizacja - przykładowo celownik od słowa ręka brzmi reke, zamiast np. rece, czy też matke (= matce), widać to też np. w słowie oznaczającym wszystko - vehe < *vьhe (por. rosyjskie wsjo).
- zachowanie niektórych jerów słabych, głównie na końcu wyrazu oraz w odmianie, i ich wokalizacja, np. brat to brate < *bratъ, czy też psa = pesa < *pьsa.
- przejście jaci (ě) w i, np. świat = svite < *světъ.
- nie wystąpiła metateza, tak więc zachowane są formy typu melko, czy gard.
- samogłoski nosowe ǫ, ę odnosowiły się i przeszły w o, e, np. ręka = roka < *rǫka, mięso = meso < *męso (?).
- samogłoska y przeszła w ei, po spółgłoskach tylnojęzykowych w oi (wymawiane dwojako - przed jedną spółgłoską i samogłoską jako ej (oj), przed dwoma spółgłoskami jako eji (oji)), np. myć się = moitise < *myti sę (?)

I dwie inne zmiany, których nie będę opisywał:

-tj-, -dj- > -t-, -d- (np. świeca = svitä < *světja, miedza = meda < *medja)

Jednak najważniejszą cechą jest tzw. harmonia samogłosek, jednak trudno mi ją dobrze opisać, więc może to kiedy indziej.

c.d.n.

Kwadracik

Źle nie wygląda. Podoba mi się regularność i opis zmian historycznych w twoich konlangach. Smile

Vilén · Gość

zavadzky

Dobre. Jak zawsze. Smile

Vilén · Gość

zavadzky

Tu nie ma ironii. Po prostu, kolejny dobry conlang (C) PC.

Vilén · Gość

Vilén · Gość

No to może następne co damy, to odmiana rzeczownika. Jest ona nieco wzorowana na tzw. starej naszczyźnie

W języku onegskim, zapewne pod wpływem sąsiednich języków ugrofińskich (w których końcówka wyrazu zawsze jest stała), odmiana rzeczownika została bardzo uproszczona. Istnieje tylko jeden wzorzec odmiany dla każdego rodzaju. Może podawał będę tu najpierw nazwę przypadka, potem końcówkę, i następnie trzy przykłady (jeden normalny, drugi z dobrze widoczną harmonią samogłosek, trzeci z rodzajnikiem).

Deklinacja r. męskiego l. pojedynczej:

(uwaga: možet oznacza (ten) mężczyzna; odmiejscownik to łaciński Ablativ, a domiejscownik to Allativ)

Mianownik: -Ø, -e (brate - svit - možet)
Dopełniacz: -a (brata - svitä - možeta)
Celownik: -u (bratu - svitü - možetu)
Biernik: -a (brata - svitä - možeta)
Narzędnik: -em (bratem - svitem - možetem)
Miejscownik: -e (brate - svite - možete)
Odmiejscownik: -od (bratod - svitöd - možetod)
Domiejscownik: -eke (brateke - sviteke - možeteke)

Deklinacja r. męskiego l. mnogiej:

Mianownik: -ei, -oi (bratei - svitei - možetei)
Dopełniacz: -ove (bratove - svitöve - možetove)
Celownik: -om (bratom - svitöm - možetom)
Biernik: -ove (bratove - svitöve - možetove)
Narzędnik: -ami (bratami - svitämi - možetami)
Miejscownik: -ah (bratah - svitäh - možetah)
Odmiejscownik: -ahod (bratahod - svitähöd - možetahod)
Domiejscownik: -ake (bratake - svitäke - možetake)

c.d.n.

P.S. No dobra, przyznam się, że to nie było wzorowane na starej naszczyźnie, tylko zerżnięte, ale to dlatego, że stworzyłem ten język, bo nowa naszczyzna mi się nie podoba i chciałem stworzyć coś na podstawie starej.

Vilén · Gość

No to teraz może pójdzie sobie deklinacja dla rodzaju żeńskiego:

Deklinacja r. żeńskiego l. pojedynczej:

(zemata oznacza (ta) ziemia)

Mianownik: -a (matka - svitä - zemata)
Dopełniacz: -ei, -oi (matkoi - svitei - zematei)
Celownik: -e (matke - svite - zemate)
Biernik: -o (matko - svito - zemato)
Narzędnik: -ot (matkot - svitöt - zematot)
Miejscownik: -e (matke - svite - zemate)
Odmiejscownik: -od (matkod - svitöd - zematod)
Domiejscownik: -ak (matkak - svitäk - zematak)

Deklinacja r. żeńskiego l. mnogiej:

Mianownik: -ei, -oi (matkoi - svitei - zematei)
Dopełniacz: -ove (matkove - svitöve - zematove)
Celownik: -om (matkom - svitöm - zematom)
Biernik: -e (matke - svite - zemate)
Narzędnik: -ami (matkami - svitämi - zematami)
Miejscownik: -ah (matkah - svitäh - zematah)
Odmiejscownik: -ahod (matkahod - svitähöd - zematahod)
Domiejscownik: -ake (matkake - svitäke - zematake)

No i maże przy okazji dla nijakiego:

Deklinacja r. nijakiego l. pojedynczej:

(poleto oznacza (to) pole (nie mylić z topolami))

Mianownik: -o, -e (melko - dilö - poleto)
Dopełniacz: -a (melka - dilä - poleta)
Celownik: -u (melku - dilü - poletu)
Biernik: -o, -e (melko - dilö - poleto)
Narzędnik: -em (melkem - dilem - poletem)
Miejscownik: -u (melku - dilü - poletu)
Odmiejscownik: -uod (melkuod - diluöd - poletuod)
Domiejscownik: -uke (melkuke - dilüke - poletüke)

Deklinacja r. nijakiego l. mnogiej:

Mianownik: -a (melka - dilä - poleta)
Dopełniacz: -ove (melkove - dilöve - poletove)
Celownik: -om (melkom - dilöm - poletom)
Biernik: -a (melka - dilä - poleta)
Narzędnik: -ami (melkami - dilämi - poletami)
Miejscownik: -ah (melkah - diläh - poletah)
Odmiejscownik: -ahod (melkahod - dilähöd - poletahod)
Domiejscownik: -ake (melkake - diläke - poletake)

I jeszcze przy okazji dwie sprawy związane z rozwojem języka:

- zgłoskotwórcze l oraz r przeszło w el, oraz er, np.: wilk = velke < *vĺ.kъ, wierzch = verh < *vŕ.x.
- ps. slo, svo, slu, svu, oraz sly, svy przechodzi odpowiednio w suo (czyt. sło), su, oraz suoi (czyt. słoj), np. swobodny = suobodnej < *svobodъnъ-jь (?), słuch = suh < *sluxъ, słyszeć = suoišiti < slyšěti.

Kwadracik

Gaspar van der Sar

Zgadzam się z Seiphelem - bardzo dobry i ciekawy conlang.

Vilén · Gość

Vilén · Gość

No to idziemy dalej teraz na razie na ogień idą czasowniki.

Język onegski posiada cztery czasy: teraźniejszy, przeszły niedokonany (imperfectum), przeszły dokonany (perfectum), oraz przyszły. Jak na razie, będziemy się zajmować tylko teraźniejszym.

W języku onegskim istnieją (jak na razie, zobaczymy co później) trzy wzorce odmiany, zależne od końcówki bezokolicznika:

- 1 koniugacja - końcówka -ati
- 2 koniugacja - końcówka -iti
- 3 koniugacja - końcówka -gti oraz -kti

1 koniugacja:

Bezokolicznik: -ati (znati - čitäti)

Liczba pojedyncza:

1. osoba: -ajo (znajo - čitäjö)
2. osoba: -aš (znaš - čitäš)
3. osoba: -at (znat - čität)

Liczba mnoga:

1. osoba: -am (znam - čitäm)
2. osoba: -ate (znate - čitäte)
3. osoba: -ajot (znajot - čitäjöt)

2 koniugacja:

Bezokolicznik: -iti (suoišiti - gnititi)

Liczba pojedyncza:

1. osoba: -o (suoišo - gnitö)
2. osoba: -iš (suoišiš - gnitiš)
3. osoba: -it (suoišit - gnitit)

Liczba mnoga:

1. osoba: -im (suoišim - gnitim)
2. osoba: -ite (suoišite - gnitite)
3. osoba: -ot (suoišot - gnitöt)

3 koniugacja:

Bezokolicznik: -gti, -kti (mogti - bigti - pekti)

Liczba pojedyncza:

1. osoba: -go, -ko (mogo - bigö - peko)
2. osoba: -žeš, -češ (možeš - bižeš - pečeš)
3. osoba: -žet, -čet (možet - bižet - pečet)

Liczba mnoga:

1. osoba: -žem, -čem (možem - bižem - pečem)
2. osoba: -žete, -čete (možete - bižete - pečete)
3. osoba: -got, -kot (mogot - bigöt - pekot)

c.d.n.

P.S. Przy okazji, pojawiło się tutaj parę nowych słów. Słowniczek:

znati - znać
čitäti - czytać
gnititi - gnieść
mogti - móc
bigti - biec
pekti - piec

Kwadracik

Ogólnie ładne. Brzmi to jak jakiś zdesłowianizowany język słowiański (szczególnie przez brak palatalizacji).

Co znaczy "suoišiti"?

Vilén · Gość