Conlanger

Za

Słowem wstępu: Nie jest to pierwszy sztuczny język który wymyśliłem, ani pierwszy który zapisałem, niemniej jest to pierwsze "dzieło" które publikuję. Trochę nieswojo się czuję, ale liczę na cenne uwagi i wnikliwą recenzję.

I. Fonetyka

Jeżeli nie podano żadnych uwag, wymawia się jak w języku polskim.

A - samogłoska półotwarta przednia zaokrąglona (œ)
Á - stare dobre polskie a
B
C - jak polskie dż
D
E
F
G
H - nieme
I - przed samogłoską jak j, w pozostałych przypadkach jak i, niezmiękczające.
J - jak ż
L
M
N
O
P
Q - występuje tylko w sąsiedztwie u, wówczas czytane jak polskie k
R - twarde, hiszpańskie r
Ŕ - miękkie, na końcu wyrazu zanikające
S - jak bezdźwięczne angielskie th
T
U
W
X
Y
Ÿ - jak polskie i
Z - jak s

W przypadku zbitki kilku samogłosek, czyta się ją jak jedną krótką, chyba że za pomocą apostrofu będzie zaznaczone będzie zwarcie krtaniowe między nimi.

Tá'árá - ziemia, obszar ziemi, państwo, kraj
Táárá - tara (masa opakowania)

Nie używa się odstępu między wyrazami, jeżeli wyraz poprzedzający kończy się samogłoską.

Tá'árálecinia (tá'árá + lecin) - ziemia polska

Żaden wyraz w piśmie,nie może zaczynać się samogłoską. W tym celu wprowadziłem nieme h.

Hedul - język

II. Zarys gramatyki:

1. Rzeczowniki

Rzeczowniki występują w rodzaju męskim, żeńskim i nieokreślonym i trzech liczbach: pojedynczej, podwójnej, mnogiej.

Rzeczowniki występują także w dziewięciu rodzajach (mianownik, dopełniacz, celownik, biernik, ablatyw, abortus, narzędnik, miejscownik, wołacz)

Abortus sygnalizuje niepełność, brak kontynuacji, ale także niecelowość oraz brak.

jasnysfinks

Według mnie ta łączna pisownia wyrazu zakończonego na samogłoskę i wyrazu następnego zmniejsza czytelność

pittmirg

Za

Toivo

Mi z kolei doskwiera praktycznie brak [k], za wyjątkiem pozycji przed "u", co czyni ten brak jeszcze dziwniejszym... A obecność [g] więcej jeszcze przydaje mu dziwności. A może po prostu zapomniałeś dopisać "K"? Wink

Za

Zamysł z q miał być taki, że jeżeli jest potrzeba użycia dźwięku [k] to w piśmie stosuje się dwuznak qu.

Silmethúlë

Ma to jakieś sensowne wyjaśnienie historyczne? Bo faktycznie wygląda dziwacznie i trochę nienaturalnie (występowanie "g" w dowolnej pozycji w piśmie, a "q" [k] tylko przed "u").

BartekChom

Za

Można to uzasadnić faktem, że znak q symbolizował inny dźwięk, niż qu (tak jak w polskim r i rz to dwa różne dźwięki), z tym że w procesie rozwoju kultury i języka farezkiego, dźwięk q zanikł.

Odnośnie mojego przedpiszcy, nie rozumiem Twojego układu Sad

III. Przypadki.

Język farezki wyróżnia dziewięć przypadków nazywanych łacińskimi nazwami (w nawiasach podano sufiksy):
Nominativus (brak)
Genitivus - as
Dativus - ás
Accusativus - es
Ablativus -is
Abortus (to przypadek właściwy językowy farezkiemu) - os
Instrumentalis - us
Locativus - ÿs
Vocativus -ys

Zastosowanie przypadku abortus:

W przypadku, gdy istnieje potrzeba stwierdzenia że czegoś nie ma, lub czegoś brakuje, używa się tego przypadku z odpowiednim czasownikiem (być/se albo mieć/he). Użycie czasownika mieć, wskazuje na zupełny brak, zaś być, na niedobór, lub niekompletność.

Przykłady:

Brak:
Na balkonie są gołębie. (vonat - gołąb, vonatb - gołębie)
Ha bálekon sa vonatbes.
Na balkonie nie ma gołębi.
Ha bálekon sa vonatbos.

Niedobór:
Mam pieniądze. (jaqu - pieniądz, jaqub - pieniądze)
Ham jaqubes.
Brakuje mi pieniędzy.
Ham jaqubos.
Ale:
Sa jaqubos moah. - W ogóle ich nie mam. (Dosłownie: Są brak pieniędzy moich)

BartekChom

Za

BartekChom

Jakby. W końcu klingoński miał być nieludzki.

Za

Można to wytłumaczyć w ten sposób, że część dźwięków została zarzucona. Np tuż po zwycięstwie Rewolucji, zaprzestano stosowania dźwięków [ʧ] oraz [ʦ], ponieważ uznano je za dźwięki burżuazyjne i kolonialne.

Artykuł pierwszy Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela w języku farezkim:

Kwadracik

Poprawka: Wymowa Wink

[ikɔb nɛnœk livɹɛkjɛkfal lɔʔis. dɔnjɔdiʔiɹɛs mjɛʔœfuʒ nɛbɛn œki.]

Skąd w "aki" k, którego nie ma w ortografii? Czy nie powinna być "aqui"?

I która spółgłoska zanika w zbitce np. ae? Pierwsza, zawsze?

Wreszcie, odmiana rzeczowników jest bardzo dziwna: chodzi mi o to -s na końcu każdego przypadka poza mianownikiem.

Ps. Jak z akcentem?

Za