Conlanger

Kwadracik

Kolejny z moich pomniejszych projektów, powstał kiedy zacząłem przerabiać montal i w zasadzie dużo ze słownictwa pozostało. Ale tukusántikatal jest językiem stworzonym w oparciu o parę zasad:

- prosta fonologia (i śpiewna wymowa Wink

)
- reduplikacja
- sandhi (wewnętrzne i zewnętrzne)
- (dość) nieregularny akcent (uwarunkowany morfologią)

Samą nazwę można rozbić na tukau-santi-ka-tal, co znaczy tyle, co "język z reduplikacją i sandhi" (nieakcentowane au przechodzi tu w a).

Fonologia języka jest generalnie dość prosta i jedyne rzeczy godne objaśnienia to ng /ŋ/, y /j/, w /w/ oraz dyftongi au /au/, ai /ai/, które występują jedynie w sylabach akcentowanych.

W sylabach nieakcentowanych dyftongi te przechodzą w a przed akcentem i odpowiednio [i]i[/b] lub [u] po akcencie. Choć może występować drugorzędny akcent (np. w nazwie języka na ostatnią sylabę), dyftongi i tak mogą występować tylko w pierwszorzędnie akcentowanej sylabie (zaraz się ktoś doczepi że to niefachowe terminy Wink

).

Porządek zdania to podmiot-orzeczenie-reszta. Podstawą języka są człony, które następnie ulegają przemianie w zdaniu pod względem zasad sandhi. Na przykład mak oznacza jedzenie. Zdanie "zjadłem (ten) posiłek" wygląda następująco:

wa mamák almák

(jedna z zasad wymowy opiera się o oto, że na końcu sylaby spółgłoski przed samogłoską wymawią się jakby były częścią następnej sylaby, tak więc: mama-kalmak; choć można zrobić wyjątek dla samogłosek na końcu sylaby akcentowanej)

Co, rozbite na człony, wygląda następująco:

wa mak-mak al-mak

wa znaczy "ja", al- jest rodzajnikiem określonym (rodzajniki są niemal zawsze wymagane w tym języku). Reduplikacja sylaby członu czasownika oznacza formę dokonaną (i jeżeli występuje bez dalszych zmian, w domyśle jest to czas przeszły). Jednak zg. zasad sandhi spółgłoski zwarte nie mogą występować przed innymi spółgłóskami, więc m znika. Akcent jest oparty na "podstawowym" członie, a reduplikacja członu mak jest tak naprawdę reduplikacją początkowej sylaby (choć tu człon ma tylko jedną sylabę).

Inne zdanie:

alkaláili smamák alás ("Psy zjedzą kość")

(odwrotnie do powyższych zasad, s na początku wyrazu przechodzi jakby do poprzedniej sylaby, tj. alkalalis-mama-kalas)

Rozbić je można na:

al-kalaip-laip s-mak-mak al-ast

Zachodzące zmiany:

- p znika przed spółgłoskami, i tak kalaiplaip > kalailai
- Nieakcentowane ai po akcencie staje się i
- t na końcu sylaby przed przerwą znika

To w przybliżeniu powinno nieco oddać istotę języka. Nie wiem, czy coś w tym jeszcze w dużym stopniu pozmieniam... może dodać dźwięczność i aspirację dla zwiększenia możliwości sandhi? Miałem to w początkowych planach (tj. samą dźwięczność). Początkowo było też nieco porąbanych sandhi, co dawało np. alkaláilay asmamák zamiast powyższego alkaláili smamak, w związku z intruzywnym a przed s na początku wyrazu i przejściem dyftongu ai w ay przed samogłoską (co swoją drogą nadal stanowi zasadę).

Jakieś komentarze? Nie oczekuję.

Vilén · Gość

Rémy

Kwadracik

Gwanunig

La ilaha illa llah wa Muhammadun rasulu llah?

I jeszcze to al-. Bardzo ładne Wink

.
Znaczenie nazwy jednak jak dla mnie jest badziewne, ale cóż...

Kwadracik