Conlanger

Canis

U mnie: "na dworzu" występuje zamiennie z "na dworze". Ale to drugie jest powszechniejsze. I nie ma innego określenia na "nie wewnątrz budynku", jak "dwór".

spitygniew

Feles

pittmirg

O, [link widoczny dla zalogowanych]. I moja ulubiona argumentacja: ja poszłem, ty poszłeś, on poszł, ja mogłem, ty mogłeś, on mogł. Niech ktoś to postnie, kto ma tam konto Razz

spitygniew

Jak się nazywa ta riposta, co przychodzi do głowy poniewczasie? Razz

pittmirg

Эспрі́ дэскале́.

Feles · Wysłany: Pią 18:33, 04 Mar 2011 Temat postu:

[link widoczny dla zalogowanych]

Chętny ktoś odszyfrować?

Feles

[link widoczny dla zalogowanych]

Nowa odsłona popularnego mitu.

Dynozaur

"Język mówiony jest łatwy do opanowania. Trudna wymowa."

Wattafuk?

Zastanawia mnie dlaczego chiński i japoński zostały sklasyfikowane jako "dość trudne". Objektywnie nie są to trudne języki (no poza pismem), ale są dla Europejczyków niezwykle trudne do opanowania, bo są... inne. Ich gramatyka jest nieporównywalna do języków aryjskich, przede wszystkim chińskiego to się tyczy (japoński jest w gruncie rzeczy aglutynacyjny, ma końcówki).

Francuzki zawsze mi się wydawał trudny ze względu na tę pisownię. Ale nigdy nie lubiłem tego języka i nie wgłębiałem się weń (w nevenlanchu jest tylko kilka francuzowatych element - np. "j" wymawiane jako [ʒ] [dość rzadki fonem], końcówka -esse [żeński odpowiednik -er, rzadko używany, tylko dla podkreślenia, że chodzi o kobietę] i parę innych). Być może ta pisownia nie jest wcale trudniejsza od angielskiej. Ale zawsze mnie coś od tego języka odstraszało.

A czy polski jest "ekstremalnie trudny"? Nie wiem, wydaje mi się trochę, że to mit wymyślony przez samych Polaków, żeby powiększyć sobie narodowego penisa (chociaż na mnie to działa, trzeba przyznać). Taką samą trudność można odnieść przecież do praktycznie wszystkich języków słowiańskich (może poza bułgarskim i macedońskim, ich trudność w czym innym się objawia). Osobiście uważam, że rosyjski jest ciut łatwiejszy od polskiego, a czeski - ciut trudniejszy. Ale nie są to jakieś wielkie różnice.

A języki wyraźnie trudniejsze od polskiego istnieją nawet śród języków aryjskich - np. nasz sąsiad litewski czy języki celtyckie.

Silmethúlë

W mojej opinii trudność polskiego wynika z ilości odmian. W czeskim masz kilka deklinacji, do których możesz dopasować praktycznie każde słowa. Co więcej, znając mianownik możesz łatwo się domyśleć, jaka będzie odmiana tego słowa, poza tylko słowami z wygłosowym -l i kilkoma innymi spółgłoskami (tam, gdzie historycznie mogło być miękkie lub twarde).

U nas natomiast wzorów odmian spokojnie można wydzielić ponad setkę, nigdy nie wiadomo do której dane słowo dopasować, niektóre odmieniają się w ogóle dziwnie, nie pasując do reszty... czasem mam wrażenie, że mamy więcej wyjątków niż właściwych regularnych przykładów do zasad.

Feles

To po prostu wałkowanie po raz kolejny tego samego mitu.

Zresztą - najtrudniejszy język świata - trudny dla kogo? Hiszpana? Włocha? Anglika? Dla osoby mówiącej od urodzenia po polsku przecież nie ma łatwiejszej formy komunikacji niż po polsku.
I, że tak się wyrażę, wpieniają mnie wszelkie komentarze typu "wiele Polaków nie zna języka polskiego biegle" - więc co, na co dzień porozumiewają się po mongolsku? Może i zgodziłbym się, gdyby chodziło o irlandzki (de facto rodzimym językiem Irlandczyków jest niestety angielskiego odmiana miejscowa).

spitygniew

Dynozaurze, zastanów się nad zasadami tworzenia aspektów dokonanego i niedokonane w polskim, a potem przyznaj temu rację. Razz

Dynozaur

Hapana Mtu

spitygniew