Conlanger

Toivo

Zastanawia mnie podobieństwo końcówki imiesłowu czynnego w różnych językach indoeuropejskich:

polski: piszący
niemiecki: schreibende
szwedzki: skrivande
francuski: écrivant
łacina: scrībēns / scrībentis
litewski: rašąs, rašantis

We wszystkich rzuca się w oczy wspólna cecha -Vnt (ew. Vns, Vnts, przy czym V to a/e), co wydaje się o tyle ciekawe, że np. bezokolicznik nie ma wspólnej końcówki, fleksja przymiotnikowa też jest młodsza. Czyżby takie imiesłowy istaniały już w PIE?

spitygniew

Co do fleksji przymiotnikowej - w pie. była po prostu identyczna z rzeczownikową, słowiańskie tylko stworzyły nową poprzez zlanie się przymiotnika z zaimkiem wskazującym, a germańskie przejęły niektóre jej końcówki z odmiany zaimków. Tak, bezokolicznika pie. nie miał, ale to jeszcze nie powód by podejrzewać go o jakiś prymitywizm (to, że ktoś nie zna koła nie znaczy, że nie jest w stanie ogarnąć pojęcia imiesłowu Wink

).

Kamil M.

Dodajmy gr. graphōn, graphontos. Przy czym końcówka -nt- występuje w gr. jeszcze w kilku formach (Aoristus Act. i Pass. np.)

pittmirg

W rzeczy samej *-nt- jest rekonstruowane jako sufiks imiesłowowy dla PIE.

Chyba też występowało w niektórych rzeczownikach, np. weźmy: