Conlanger

pittmirg

Zasadniczo w polskim istnieje reguła, że jeżeli w zdaniu pojawia się zaimek przeczący typu nikt, nic, nigdy, nigdzie, czasownik będący orzeczeniem w tym zdaniu musi dostać prefiks przeczący nie- (wskutek wieloletnich błędów i wypaczeń zapisywany jako osobny wyraz).

Jakie znacie konstrukcje, gdzie ta reguła nie obowiązuje?

Przykłady:

> spełzł na niczym
> jest nikim
> jest na nic
> jest do niczego
> jeżeli jako argument głównego czasownika jest wstawiony rzeczownik odczasownikowy, którego argumentem jest zaimek przeczący: wskazane jest niedotykanie niczego

Czasami występują chyba wahania, np. "żaden z niego (nie) był X".

bandziol20

Szczerze to mam wątpliwości, czy do wypisanych sytuacji powinno się stosować kategorie podwójnego przeczenia.
Bo przecież teoretycznie można wziąć zwrot "obrócił się wniwecz", czyli niejako = "obrócił się w nic", a potem twierdzić, że winno stać : nie obrócił się w nic.

Z pieśni wielkanocnej :
2. Darmo* kamień wagi wielkiej, Żydzi na grób wtłoczyli.**
Darmo dla pewności wszelkiej zbrojnej straży użyli.
Na nic straż, pieczęć i skała nad grobem Pana się zdała.

* w innych wersjach = Próżno.
**w innych wersjach - wtoczyli

pittmirg