Conlanger

Canis

Na temat różnych dźwięków, którymi można się posługiwać, tworząc mowę.

Przy okazji zastanawiałem się nad teoretycznie możliwymi do użycia w conlangach, acz nieistniejącymi fonemami, np. spógłoska drżąca językowo-wargowa. Wiem, że na wikipedii jest informacja o takiej, ale tam opisali jakoby drżeć miała dolna warga, a powietrze przepływać pod językiem. Ja mam na myśli cofnięcie górnej wargi aż za zęby i drżenie języka, co daje nowy, unikatowy dźwięk i eliminuje dyskomfort związany z wysunięciem języka między zęby.

A wy? Wpadliście może na jakieś niestandardowe dźwięki?

Kwadracik

Canis

Nie w tą stronę xDDD W dół, tak, że warga wchodzi za siekacze sprawiając, że o wiele łatwiej zetknąć oba organy.
Zasadniczo linguolabialne m/n, l nie różnią się brzmieniem od normalnych - ale drżenie języka w oparciu o wargę, często jeszcze w towarzystwie dolnej, powoduje ciekawy dźwięk.
Jeszcze unikatowo brzmi produkowana w ten sposób głoska wybuchowa.

Feles

Hmm... Dziwne toto. Próbując to wymówić o mało się nie oplułem, a teraz warga mi od tego pulsuje Shocked

. Jako ciekawostkę dodam, że mój pierwszy, sześciolatkowy konlang był lingwolabialny Razz

.

Silmethúlë · Wysłany: Wto 18:14, 16 Mar 2010 Temat postu:

A ja mam proste fonetyczne pytanie, głupi jestem, no, i nie mam pojęcia jaka jest prawda... Nie chcę zakładać nowego tematu, więc podczepiam tutaj.

Jaka jest różnica, i czy w ogóle jakaś, w wymowie [w] i [u̯]? (i zresztą podobnie z [j] i [i ̯])

Leto Atryda · Wysłany: Wto 18:39, 16 Mar 2010 Temat postu:

Już była dyskusja na ten temat, w wątku o newenejskim

Canis · Wysłany: Wto 19:24, 16 Mar 2010 Temat postu:

Język koreański zdaję się rozróżnia siłę wymowy niektórych spółgłosek (p:pp, s:ss, k:kk, poza tym istnieją sp. przydechowe).

Czy są jeszcze jakieś języki, które fonemicznie rozróżniają głoski wypowiadane po prostu słabo oraz mocno?

Toivo · Wysłany: Wto 21:04, 16 Mar 2010 Temat postu:

Estoński - np. /t/ vs /d̥/, podobnie z p i k.

Kwadracik · Wysłany: Wto 21:33, 16 Mar 2010 Temat postu:

Feles · Wysłany: Wto 21:46, 16 Mar 2010 Temat postu:

Canis · Wysłany: Wto 22:02, 16 Mar 2010 Temat postu:

Kwadracik · Wysłany: Wto 23:09, 16 Mar 2010 Temat postu:

Okej, mówimy chyba trochę o innych rzeczach.

Najczęściej jako kontrast słabe-mocne (lenis-fortis) rozumie się kontrast fonemiczny, taki jak np. w fińskim, estońskim, mandaryńskim, dialektalnym niemieckim, czy częściowo w angielskim* - tj. kryterium odróżniające dwa fonemy to "siła" wymowy, która fonetycznie może być realizowana na różne sposoby, w zależności od kontekstu - najczęściej spółgłoski miękkie są aspirowane, a twarde nie (i mogą być ubezdźwięcznione). Często zapisuje się ten kontrast właśnie jako np. /t/ (mocne) vs. /d̥/ (słabe).

* przykładowo, w wariantach angielskiego, spółgłoski na końcu wyrazu mogą nie być rozróżnione przez dźwięczność, ale długość samogłoski i glotalizację

To, o czym natomiast Ty zdajesz się mówić, to kontrast jeszcze w jedną stronę, czyli spółgłoski charakteryzowane przez "[link widoczny dla zalogowanych]".

Z czymś takim się w innych językach nie spotkałem.

Toivo · Wysłany: Śro 1:09, 17 Mar 2010 Temat postu:

Fiński nie ma nic takiego, chyba że chodzi ci o geminację, ale to jeszcze co innego.

Canis · Wysłany: Śro 6:28, 17 Mar 2010 Temat postu:

pittmirg · Wysłany: Śro 8:18, 17 Mar 2010 Temat postu: