Conlanger

Canis

Bardzo mała, ale ważna nowość. Do normalnego alfabetu dochodzi litera Ŧŧ. Wymawia się ją jak "th", na przykład jak w <i>thought</i> (Symbol θ?). Póki co litera ta występuje w jednym słowie: Aŧos, co oznacza - Bóg.

Tomassen

Canis

Och ach dobrze napisałem Very Happy

*cieszy sie jak dzieciak* xD

A aby nie nabić dopiszę jeszcze, że może wkrótce zobaczycie kilka pierwszych wersetów Księgi Rodzaju po ahtialańsku.

Canis

Jak już reformuję akiyng, pragnę zrobić kilka poprawek do zapisu łacińskiego języka ahtialańskiego. Bazowany na romahaosie, nie wygląda za ładnie.

Jak zrobić samogłoski jotowane 'n' odwrotnie jotowane?
Ja - â
Aj - ă
Co powiecie na to? A może jeszcze jakoś inaczej?
Bo zapisu ahtialańskiego jakąś kannadą nie chcę Razz

Z resztą, jak to wygląda, ತೃರಕೃರೈ ಅಹೃತೈಲ Razz

Czy macie jakiś pomysł?

Timpul

Twój pomysł jest chyba najlepszy Smile

Na lepszy nie mogę wpaść Smile

Canis

Język ahtialański w swej historii używał trzech systemów liczenia:
- oparty na liczbie pięć (dziś np. w Kambodży);
- oparty na liczbie dziesięć (dziesiętny);
- oparty na liczbie szesnaście (szesnastkowy; hedecymalny*).
W dzisiejszych czasach używa się domyślnie systemu szesnastkowego.
Liczby:
0 - kşeg - KI
1 - onoz - O
2 - dui - DI
3 - izna - I
4 - pae - PI
5 - jaua - Ū
6 - cre - BI
7 - ware - WI
8 - laxu - LI
9 - nai - NI
A (10) - mea - MI
B (11) - siw - SI
C (12) - âge - ÂI
D (13) - doon - DO
E (14) - şag - ŞI
F (15) - yl - Y

Zwyczajowo też sama liczba szesnaście nazywana jest hax, mimo że powinna się już zwać kiraja, czyli w zapisie szesnastkowym 10 (dziesiętnym 16).
Dziesiątki mają swoje nazwy od 1 do 256 (256 to liczba specjalna, podobnie jak u nas wyjątkową, przełomową liczbą jest sto).
· HEX: 10 - 1F; DEC: 16 - 31; sufiks "-raja";
· HEX: 20 - 2F; DEC: 32 - 47; sufiks "-daja";
· HEX: 30 - 3F; DEC: 48 - 63; sufiks "-kaja";
· HEX: 40 - 4F; DEC: 64 - 79; sufiks "-naja";
· HEX: 50 - 5F; DEC: 80 - 95; sufiks "-vaja";
· HEX: 60 - 6F; DEC: 96 - 111; sufiks "-laja";
· HEX: 70 - 7F; DEC: 112 - 127; sufiks "-saja";
· HEX: 80 - 8F; DEC: 128 - 143; sufiks "-haja";
· HEX: 90 - 9F; DEC: 144 - 159; sufiks "-paja";
· HEX: A0 - AF; DEC: 160 - 175; sufiks "-zaja";
· HEX: B0 - BF; DEC: 176 - 191; sufiks "-baja";
· HEX: C0 - CF; DEC: 192 - 207; sufiks "-şaja";
· HEX: D0 - DF; DEC: 208 - 223; sufiks "-caja";
· HEX: E0 - EF; DEC: 224 - 239; sufiks "-taja";
· HEX: F0 - FF; DEC: 240 - 255; sufiks "-kɬaja";
· HEX - 100; DEC: 256; nazwa to kitra (jedna setka).
Setki to -tra, a tysiące to -rate. Liczebnik porządkowy otrzymujemy przez dodanie "fu" na początku.

Przykłady:
Dziesięć (10) - mea (A)
Dwadzieścia osiem (2 Cool

- âiraja (1C)
Sto pięćdziesiąt trzy (153) - nipaja (99)
Trzysta czternaście (314) - kitra mikaja (13A lub 01`3A)
Dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć (9999) - dirate witra yl (270F lub 27`0F)
Trzydzieści dziewięć tysięcy trzysta dwadzieścia jeden (39 321) - nirate nitra nipaja (9999).

*napisałem heksagonalny. Nie, ten system nie jest sześciokątny xDDD Przepraszam xDDDDDDDD

Canis

W utworze: http://www.youtube.com/watch?v=wh8OL_4B3sE&feature=related sposób wymawiania zwłaszcza samogłosek jest bardzo podobny do ahtialańskiego. To przypomina mi o fakcie, że w bardzo wczesnych stadiach ahtialański był wzorowany na niderlandzki (stąd w ogóle jest obecność iloczasu).
Kto wie też, czy to nie dlatego słowa uważane przeze mnie za fajne w ahtialańskim mam wrażenie że występują w tej piosence...
Dansa - pewnie taniec, wymawiane na skraju unosowienia (dãsa) dałoby idealnie słowo данsа, czyli krawędź;
vaja - tak jak w utworze, w zapisie ahtialańskim waaja, rzekome podobieństwo stąd, że piosenka wymaga taki sposób wymowy, zaś w ahtialańskim iloczas bardzo ściśle wiąże się z tonalnością i właśnie w taki sposób się wymawia długie samogłoski, przede wszystkim "a".
Przypomniał mi się też ahtialański przez te przymiotniki tuffaste, starkaste, grymmaste, vackraste (redukująca się ahtialańska końcówka czasowników "вsт" + męskie "e") i słowa podobne brzmieniowo (star, "y", pauza w "vackra".
Stål - obecnie takiego słowa w ahtialańskim nie, ale przypomina mi się staroahtialańskie *irõ, zapożyczone na oznaczenie "żelaza".

Po prostu olbrzymie nagromadzenie takich słów-kluczy (słówek z conlangu, które zapadły w pamięć i stały się wręcz sztandarowe) w jednym, ładnym utworze, przyniosło wiele wspomnień.
Może to brzmi jak nooblanging i pseudolingwistyka, ale w ahtialańskim intonacja jest bardzo ważna, gdyż się kształtuje.

Postanowiłem spróbować utworzyć ortografię łacińską ahtialańskiego (tylko eksperymentalnie, nie do użytku), która by jak to możliwe, odpowiadała fonetycznemu portretowi tego języka. Różnice ze standardem:
1. Wyróżnienie å [ɑ] oraz a [a]
2. Wyróżnienie ü [y] oraz u [u]
3. Wyróżnienie tonacji w samogłoskach przedłużonych, która bywa różna
4. Wyróżnienie ḷ [ɮ], l [l], oraz ĺ [ɫ]
5. Wyróżnienie jotacji i retrojotacji - pracuję nad tym (jest różnica w wymowie samogłosek, nie udało mi się zdobyć na ten temat wiedzy lingwistycznej, podobne zjawisko występuje w rosyjskim, gdzie "е" balansuje na granicy "je", "ej", czegoś pośredniego, a nawet chwilami "i")
6. Wyróżnienie ejektywów za pomocą innego typograficznie apostrofu ’ (np. q’, s’, t’)
7. Wyróżnienie mlasków za pomocą znaków IPA (tǂ, ǀ; dialektalnie ǁ, ʘ i więcej)
8. Wyróżnienie niezapisywalnych różnic między [h] a [ħ] (dyskusja na temat czy ahtialański dźwięk to [ħ] imho poległa), podobnie między r [ʀ], ṙ [r], ṛ [ɾ], ř [ʁ]
9. [w] jako ł (stfu! Razz

)
10. Wyróżnienie n [n], ṇ [ɲ]

Hyrkai Açtiaḷa - itnov ju jała koahuy hin Mikui pudu hin sajma Hajvə˧ə˥ri, hin dasnos hat fuja˦a˥ːc et Amuḷti treno hin usnos et Makratija.
Ҁыркаі Ахтіаља - ітнов ю 5 коахуы хін Мікуі пуду хін sаіма Хаівоорі, хін даs-ноs хат фујаац єт Амуљті трєно хін уs-ноs єт Макратіа.

Cóż, nie jest to najlepsza ortografia, jaką wymyśliłem (mieszanka IPA'y z przyjętą ortografią). Widać zdecydowanie trudności w odpowiednim zapisie...

Leto Atryda

Canis

W ahtialańskim nie chodzi mi o alofonię (różne głoski w różnych przypadkach), tylko o coś pośredniego za jednym zamachem. Jakbym miał rysować jakieś nowe znaki dla IPA to bym narysował "e" z centralnie umieszczonym "i" ponad literą.

Akurat tutaj nie umiem tego nazwać poprawnie, niemniej pobyłem trochę w Rosji (od Moskwy po Zabajkal'sk), z Ruskimi trochę pogadałem, i w sumie faktycznie bywa z tym różnie. U nich to jest chyba alofonia.

Dynozaur

Czy to mój gaz, czy może wyczuwam w powietrzu zapach pojazdu za taoizm fonetyczny?

Silmethúlë

Nie wiem, jak to "e z i" ma brzmieć, ale jedno IMO można uznać za wcale nie "taoistyczne". Istnienie "balansowania" w fonetyce, czy może lepiej: fonologii. Bo jeśli użytkownicy tego samego języka, a nawet powiedzmy, tego samego dialektu, czasem w jakimś słowie powiedzą [e] a czasem, w tym samym miejscu [ɪ] to to są ciągle "po prostu alofony"? Jeśli "bez reguł" mówią jak im wyjdzie. Względnie: w mowie szybkiej wychodzi im [e] a w wolniejszej, choć niekoniecznie starannej [ɪ]?

Canis

Szczerze? Po prostu mam problem z wysłowieniem się.

[e] oraz [ɪ] to rosyjski. Natomiast w ahtialańskim mamy rozróżnienie kombinacji: е (je) oraz ё (ej). ALE - o ile to pierwsze czasem można zapisać "je" w IPA, o tyle tego drugiego się nie da, bo tam nie ma [j]. A może po prostu chodzi mi o dyftong /ei/? Nie jestem przyzwyczajony do używania tego słowa, a wolę taoizować, niż używać pojęć, których nie znam¹.

Dlatego użyłem znaku ʲ na początku i wyszły mi spalatalizowane samogłoski (epic fail). Pseudoanaliza w stos. do ʰ nakazała mi myśleć, że ta litera to słabe "j", podobnie jak ʰ można pojmować jako słabe [h] (i [h] jako słabe [x], ale to już czysty taoizm xD). Oczywiście to bzdura. Zapomniało mi się, że ʲ oznacza palatalizację, a to że wygląda jak spółgłoska, to nic nie znaczy.

Dodam jeszcze mały opis, dla ciekawości: gdy е bądź ё znajduje się na początku bądź końcu słowa, między nimi można nie wychwycić różnicy nawet przy względnie starannej wymowie. Ale gdy znajdują się w środku, od razu następuje rozróżnienie. Nigdy też mimo masowych zawirowań i zmian w fonetyce języka ahtialańskiego nie zdarzyły się pomyłki z tymi dźwiękami.

¹Choć jestem hipokrytą, bo ze spółgłoskami tak właśnie noobię. ;\

Canis

Dodam jeszcze (walić double post, nie dzierżę nadużywanych w niewłaściwych sytuacjach zasad o edycji postów) małą rzecz, którą chciałbym wyróżnić, nieco usprawiedliwiając moje chwilowe porażki językowe...

...problem z określeniem ahtialańskiego wynika z jego gwałtowych zmian w fonetyce. Wrze jak w kotle. Niektóre dźwięki nie tylko potrafią wrócić wtórnie, ale nawet sinusoidalnie... np. ostatnio wraca [f] zamiast [ɸ]!
Zanim ten bajzel zostanie jakoś ujednolicony, upłynie wiele wody w rzekach.
I wielu zawodowców zrobi facepalma.
xD

bandziol20

Troszki definicji... Smile

Allofon - termin stworzony przez fonologów amerykańskich odpowiadający znaczeniowo wariantom fonetycznym *fonemu w fonologii klasycznej (Trubeckiego). Zob. wariant fonetyczny

Wariant fonetyczny - realizacja fonemu zawierająca oprócz cech fonologicznie relewantnych (czyli istotnych Wink

) szereg cech różnych nierelewantnych (czyli nieistotnych Wink

) w zależności od pozycji głoski (w stosunku do innych) i mówiącego. Ilość wariantów fonetycznych jednego i tego samego fonemu jest teoretycznie nieograniczona, tym samym nieograniczona teoretycznie jest ilość głosek w danym języku. Dwie głoski pozostają względem siebie w stosunku wariantów fonetycznych przede wszystkim w takiej sytuacji, kiedy nie służą do zróżnicowania treści intelektualnej wyrazów, w których występują jako jedyne cechy fonetycznie (artykulacyjnie, akustycznie) różne. Warianty fonetyczne dzielą się na kombinatoryczne i fakultatywne.

Z kolei zdaniem N. S. Trubeckiego warianty fonetyczne fonemów są albo fakultatywne, albo stałe. Stałe warianty są zawsze kombinatoryczne, jednak nie każdy wariant kombinatoryczny jest stały. Wariant kombinatoryczny staje się fakultatywnym, gdy pojawi się w tej samej pozycji w dwóch postaciach bez funkcjonalnej różnicy. Razz

Silmethúlë

OK, czyli pojęcie "balansowania" można porzucić Razz

.