Conlanger

bandziol20

ach, ach... cóż za hiperskrypcja Very Happy

Kwadracik

Dynozaur

"Słownik Ięzyka Polſkiego" Samuela Bogumiła Linde przytacza, ze słowo "łepski" od "łepoty" pochodzi. Czyżby skojarzenie z łbem nieodpowiednim tutaj było?

Do najmniejszego szczegółu dykcjonarz ten przetrząsnę... Kiegdy wrzemię na to znajdę odpowiednie.

bandziol20

pittmirg

bandziol20

tętnić (tż tentnić) - wydawać tętent : Tylko im echo na odpowiedź tętni. Ziemia tętni od kopyt koni. Kroki tętnią na schodach.
Domyślam się niejasno, że obecne tętno poszło od tęten jak rożno od rożen (prawda-ć : tu końcowe N z rdzenia, a tamto z sufiksu)

Zastanowić się tedy można : skąd forma "tentent", która występowała szeroko w XIX w. ? Jest ona - przyznaję - wcale udatna od strony estetycznej ze względu na powtórzenie cząstki -ent...

IMO : na postać "tentent" złożyła się :
primo : okoliczność fonetyczna w języku polskim przechodzenia ę przed t w en;
secundo : doklejenie do wyrazu końcowego -t, co upodobniło ten wyraz graficznie do wyrazów typu talent, kontent, nadto przydało mu szlachetnej regularności;
Zresztą : sam wyraz zaistniał przecież od jakowegoś dudnienia-echa : *tn-tn jako to dziś widzimy choćiażby w tam-tamach. Byłbyż "tentent" zatem swego rodzaju powrotem do źródeł ! Razz

(BTW, zagadka z działki Remy'ego : co znaczy w quasi-romańskim : tentant tenente ? Very Happy

)

Eldarion I

Próbujący porucznik? Razz

bandziol20

No też można tak... Razz

ale francuski to taki romantyczny język :wink:, więc może : nęcący zastępca Very Happy

pittmirg

A propos tego tętentu, ciekawie byłoby wiedzieć, kiedy mniej więcej w polskim samogłoski nosowe zaczęły być wymawiane przed spółgłoskami zwartymi asynchronicznie, czy w XIX w. była już to wyłącznie różnica w ortografii. Interesuje mię, czy istnieją takie szacunki.

bandziol20

Tego nie wiem. Wydaje mi się, że jeszcze w XIX w. była taka i taka wymowa.

U Mickiewicza w Panu Tadeuszu już jest tentent (1834):
Pan Hrabia, zachwycony tak cudnym widokiem,
Stał cicho. Słysząc tentent towarzyszów w dali,
Ręką dał znak, ażeby wstrzymać konie - stali.
(Księga II. Zamek, w. 444-6)

Daremnie wołał, nie mógł zatrzymać nikogo,
Ni poznać we mgle. Jezdni migają jak duchy;
Tylko słychać raz po raz tentent kopyt głuchy,
(Księga VI. Zaścianek, w. 47-9)

Linde (1818) podaje :
tęten, tenten, -tna, tentent - tępanie nogami

Dynozaur

Dodaję dróta.

Bandziol mnie na niego nakierował - Samuel Linde, język kaszubski i PWNowski słownik wyrazów obcych ([link widoczny dla zalogowanych]). Zdają się to potwierdzać.

Vilén · Gość

bandziol20

Gwoli ścisłości dodam, że w XIX w. obok postaci tentent występowała też postać tętęt.
Pojawia się ona szczególnie w poezji Bohdana Zaleskiego, a także u Juliusza Słowackiego (choć w Balladynie - tentent).
Z kolei autor popularnej w XIX w. Gramatyki Języka Polskiego, Antoni Małecki, na łamach swej książki podzielił się nawet własną opinią na temat pochodzenia końcowego -t :

bandziol20

Ech Panowie Reformatorzy od buta i druta Razz

Nie chcę Wam przeszkadzać w twórczości, gdyż sam jestem ciekaw poglądów na tę sprawę, ale IMHO popadacie w obłęd.
Coraz bardziej skłaniam się do opinii, którą napisał był napisał Ciupak :

Dynozaur