Conlanger

Dynozaur

Zostanę pojechany za ostrą archaizację, ale
Pojawiła się u mnie dość niedawno tendencja do używania końcówek -oma (zamiast -ami) w kontekscie liczby podwójnej. Dotyczy to niemal jedynie form Biernika i Miejscownika (Mianownika - "dwa psa" raczej nie).
Używam też (od dłuższego czasu) form czasownika zakończonych na -wa, -ta, zawsze poprawnie (z czym nie ma problemu, bo u mnie w domu mieszkają trzy osoby, więc zwracam się przeważnie do jednej lub dwu osób).
Formy "ręku" także używam poprawnie, o czym nie ma pojęcia większość społeczeństwa. Kiedy rąk jest więcej, mówię też "trzy ręki".

varpho

nie wiem, czy to pasuje tutaj, ale w moim idiolekcie, parodiując węgierski:
na pytania o rozstrzygnięcie odpowiadam twierdząco używając przedrostka czasownikowego a nawet dowolnego innego krótkiego elementu:
- poszedłeś do sklepu?
- po.

używam form skróconych biernika i dopełniacza dla pierwszej [-m], drugiej [-ć] i trzeciej [-ń] osoby.
- u mnie dobrze, auć?
- aum też.
- martwię się oć.

w celach emfatycznych używam słówka "że?" na końcu zdania [to akurat na wzór mowy Zaolziaków]:
- ale dziś ciepło, że?

"moje zdjęcie" rozumiem jako "zdjęcie, które zrobiłem". zdjęcie, na którym jestem, to "zdjęcie mnie". na "fotografować" czasem mówię "zdejmować".

"dzień dobry" mówię niezależnie od pory dnia. chyba że zostałem zmuszony do wczesnego wstania, wtedy mówię "dobre rano". prawie nigdy nie używam imienia osoby, którą pozdrawiam cześciem. odmieniam "Wprost".

używam paru śląskizmów: "ciepać", "wrażać", "dziwać się", "suć", "moc" [w znaczeniu "dużo"]. czasem akuję pierwszą osobę liczby pojedynczej.

poza tym [nie wiem, z jakiej to gwary]:
- skąd on to ma?
- musi znalazł.

z czasów liceum zostało mi ironiczne używanie [często dewiacyjnej] strony biernej: "byte pieniądze" [w znaczeniu "nie mam pieniędzy"].

Kwadracik

varpho

varpho

Feles

Timpul