Conlanger

golem · Wysłany: Pon 22:52, 30 Mar 2009 Temat postu:

Kolejne pytanie: Czy zaimki wskazujące, bądź oznaczające wspomnianą uprzednio rzecz lub osobę (anaforyczne, jak sądzę Smile

) mogą pełnić w zdaniu podrzędnym rolę zaimków względnych? W języku angielskim jest taki zaimek ("that"), ale nie wiem, czy nie jest to przypadkowa zbieżność, odziedziczona po pragermańskim...

Pomożecie Wink

?

Kwadracik · Wysłany: Wto 6:03, 31 Mar 2009 Temat postu:

Ja osobiście nie widzę z tym problemu. W większości języków forma względna pochodzi chyba albo od form wskazujących (jak angielski) czy pytających (jak polski), więc równie dobrze może być taka sama jak zaimek.

golem

Wpadł mi do głowy pomysł wykorzystania w słowotwórstwie mojego konlangu zwarcia krtaniowego. Mogłoby się ono pojawiać przy tworzeniu nowego wyrazu, gdyby na styku jego elementów sąsiadowały ze sobą spółgłoska dźwięczna z bezdźwięczną. Dzwięk ten mógłby również rozdzielać spółgłoski dźwięczne i bezdźwięczne wewnątrz zdana, na styku dwóch wyrazów, lub (jak ktoś mi już to zaproponował w tym temacie) rozdzielać samogłoski na styku wyrazów. Później w procesie ewlolucji języka, mógłby on zaniknąć, pociągając za sobą zmiany fonetyczne wewnątrz istniejących wyrazów.

Co o tym sądzicie?

kmitko

A ja dzisiaj wpadłem na pomysł mocno udziwnionej mowy. Otóż wymyśliłem język słowiański, który:

- zachowałby samogłoski nosowe,
- wszystkie samogłoski byłyby identycznej długości,
- samogłoski przednie uległyby stwardnieniu,
- posiadałby liczbę pojedynczą, mnogą i nieliczne, archaiczne formy liczby podwójnej,
- 11 (!) wzorów odmiany czasownika,

Jak myślicie, czy taki język jest w ogóle prawdopodobny Wink

?

Kwadracik

Zdaje mi się to zupełnie nienaturalne. Samogłoski nosowe w słowiańskich szły chyba w kierunku dyftongizacji z /u/, więc język taki musiałby zachować takie dziwactwa jak /ɔ̃w̃/, co jest raczej niemożliwe w fonotaktycznego punktu widzenia. Poza tym, 11 wzorów odmiany? Daj spokój.

Może jeszcze ubezdźwięczniać /v/ zarówno pro- jak i regresywnie, albo mieć formy rodzaju żeńskiego zakończone na twarde spółgłoski jak "c" czy "sz"? To by było dobre.

Vilén · Gość

bandziol20

kmitko

No właśnie o polskim myślałem, nie znacie się na żartach Wink

.

bandziol20

hm..z powyższego jasno widać, że polski jest raczej mało prawdopodobny, wręcz (praktycznie biorąc) niemożliwy...
na twoim miejscu bym go nie tworzył, jeśli nie chcesz być traktowany jak nieuleczalny fantasta, ktory nie ma bladego pojęcia o koniecznościach dziejowych lingwiszczyzny Rolling Eyes

Kwadracik

Ktoś nie załapał żartu na Prima Aprilis Smile

golem

Ostatecznie zdecydowałem, że nie stworzę jednego conlangu, ale całą ich rodzinę, wywodzącą się od już prawie przeze mnie opracowanego pra-conlangu Smile

. Oczywiśce, naturalne języki rozwijają się w jakimś środowisku, w towarzystwie innych języków, dlatego planuję również conworld, oraz parę innych rodzin językowych... ale o tym innym razem. Jestem na etapie obmyślania "drzewa genealogicznego" moich conlangów (tych ergatywnych i analitycznych, choć nie wiem, jak mi to ostatecznie wyjdzie) . W związku z tym mam pytanie: czy podczas rozwoju dwóch niespokrewnionych ze sobą języków, używanych na tym samym obszarze, zmiany dźwięków są dzielone między tymi językami (tzn. takie same zmiany przebiegają w tym samym czasie w obu językach), czy oba języki pozostają pod tym względem raczej samodzielne?

Artaxes

W ramach upodabniania się do siebie - chyba tak jest :wink: , tzn. mogą być te same, ale nie muszą. Jeśli chcesz, porównaj białoruski i ukraiński z polskim i rosyjskim.

golem

Zastanawiam się, czy nie wprowadzić w prajęzyku prawa fonetycznego, polegającego na redukcji nieakcentowanego e do szwy. Mogłoby ono charakteryzować wszystkie rdzenie wielosylabowe, ( akcent w moim pra-conlangu przypada na pierwszą sylabę z lewej), oraz powodować alternacje rdzeni w złożeniach

golem

Oto wersja beta tabelki ze zmianami fonetycznymi w trakcie rozwoju mojego prajęzyka i jego języków potomnych: [link widoczny dla zalogowanych]

Wasze opinie mile widziane Smile

. Zwłaszcza te dotyczące prawdopodobieństwa poszczególnych zestawów... a w ogóle, to krzyczcie, jak tylko zobaczycie jakiś błąd Wink

golem

Czy ma sens współwystępowanie w języku oddzielnych przypadków wskazujących na powód, cel i/lub przyczynę, jak casualis czy casualis-finalis oraz benefactive, z przypadkami obrazującymi ruch w kierunku i od strony , czyli z lativem i ablativem?
Pytam, bo ponoć języki indoeuropejskie utożsamiały relacje przyczyna-skutek, lub cel działania z rzeczywistym ruchem w jakimś kierunku, i nie jestem pewien, czy przy występowaniu odzielnych przypadków wskazujących na kierunek ruchu istnieje logiczny przymus utożsamiania ruchu z określaniem przyczyny i skutku.