Conlanger

Silmethúlë

Bo było goląb'k' (' to jer, nie chce mi się szukać odpowiedniego znaku i wklejać Razz

), w mianowniku znika jer na końcu, zostaje goląbek (z krótką nosową)->gołębek

a w dopełniaczu (i ogólnie odmianie) goląb'ka->golą:bka->gołąbka

EDIT: swoją drogą w scsie jest [link widoczny dla zalogowanych], więc spodziewany chyba *gołębiek? W D. gołąbka.

Był edit 2, w którym zmyślałem... więc wywaliłem, śpiący jestem Razz

.

bandziol20

czyli jakby powtarza się historia z psek, co w zależnych miał pieska, pieskiem; ale może nie tyle chodziło tu o długość, a o miękkość następującej spółgłoski, gdyż :
u Mączyńskiego jest gołębek (od gołąb'), ale jastrząbek (od jastrząb")

gołąb' +"k" = gołębek

' - miękki
" - twardy

BTW : Postać gołębek o dziwo obecna jeszcze w XIX w. u Żeromskiego;

BartekChom

bandziol20

Czy ktoś wie skąd się wzięła postać moździerz ? czy to z węg. mozsár ? interesuje mnie zwłaszcza zbitka -źdź- jak w paździerz Razz

spitygniew

Dosłownie przed chwilą przyszła mi taka rzecz do głowy - nie uważacie, że nazwa "tryb przypuszczający" jest błędna? Przecież w naszym języku nie wyraza on przypuszczeń z warunkiem prawdopobobieństwa (jak np. hypotethical mood, jakkolwiek on się tam nazywa po polsku), tylko jest praktycznie trybem warunkowym - czyli "poszedłbym tam, jeżeli...", a nie "może tam pójdę". Na haśle na wngielskiej Wiki nazywa się on właśnie "conditional", czyli warunkowy. Co wy o tym myślicie?

varpho

varpho

spitygniew

Toivo

bandziol20

Dynozaur

Kwadracik

pittmirg

Skoro w XVI-wiecznym polskim przed nosowymi w kodzie nie było kontrastu między /ɔ/ i /o/ (z uwagi na to, że wszystkie rodzime nosowe w wygłosie sylabowym są przed wypadniętym prasł. jerem, w związku z czym poprzedzająca go samogłoska ulegała wzdłużeniu zastępczemu), istniał natomiast kontrast między /o/ i /u/, nie wydaje się zbyt dziwne, że w części dialektów /o/ w tej pozycji zmieszało się z /ɔ/ zamiast z /u/, i nie widzę potrzeby postulowania jakiegoś wpływu takiej a nie innej pisowni.

bandziol20

Szczerze mówiąc, to nie za bardzo wiem, o co Ci chodzi.

Tak w ogóle mieszanie -um i -óm ma w polskim długą brodę :
ku wrotum (w. XV), klasztorum, panum, doktorum (trafia się dość często w XV-XVI w. obok etymologicznej -óm), choć w tak wczesnych dokumentach można to zapisać na karb nierozwiniętej w pełni ortografii.

Postacie z -óm przewijają się przez cały wiek XIX jak zły sen zecera : rodzicóm, pisarzóm itd.

Brodziński na początku XIX w. pisząc o Wolterze, wrzuca 2 grzyby : om / óm do jednego barszczu :

Wolter był kolejno lub razem, wspaniałym i skąpym, chojnym (! Razz

) i chciwym, pochlebcą władzy i przyjacielem niepodległości, tolerantem i prześladowcą, szlachetnym i mściwym; pochlebiał możnym i z nich szydził, wielbił cnoty ludu i gardził jego gminnością, pieścił ministrów i wolność opiewał; dziwił się pisarzóm wszelkiego wieku i szarpał ich razem, palił kadzidło spółczesnym pisarzom, tajemnie z nich szydząc.

List Stanisława Przybyszewskiego z II poł. XIX w. :

Teraz kończę moje gryzmoły, pozdrawiam serdecznie wszystkich w domu, rodzicóm całuję rączki i pozostaję przywiązanym synem. A proszę o rychłe nadesłanie furażu.

Razz

Dale65

Jak jest w polskim z wymową samogłoski "e" ? Czy zawsze wymawia się jako /ɛ/ czy może być również wymawiane jako /e/ ?